Neem het leven niet te serieus en dus ook mijn speech niet! Met deze zin sloot ik als voorzitter van Zakenvrienden Soest mijn welkomstwoord voor de grote groep leden met hun partner af.
Het was weer een feest van jewelste, onze jaarlijkse kerstbijeenkomst. Ook deze keer bij restaurant Sabrosa.
De avond begon om half zeven ‘s avonds en toen werd het al snel lekker druk. We hadden het hele restaurant tot onze beschikking en al gauw was de ruimte gevuld met gezellig keuvelende groepjes, waarvan de één de ander nog kort geleden had gezien, maar een ander al weer langere tijd geleden. Tijd om bij te praten.
Om het diner te starten en de avond officieel te openen mocht ik het welkomstwoordje doen. Waarschijnlijk omdat ik de oudste ben van het gezin, waarin ik ben opgegroeid, probeer ik toch iets “stichtelijks” (of in andere woorden menslievends) mee te geven bij mijn sfeerimpressie zo tegen het einde van het jaar.
Ik had namelijk op Youtube een verslag gezien van een palliatief verpleegkundige, iemand die dus in de laatste paar maanden van hun leven voor stervende patiënten zorgt. Wat zij is gaan doen, is het bijhouden en opschrijven van de meest genoemde spijtgevoelens en rouwkaartteksten, die de mensen haar vertelden.
Wij zijn namelijk allemaal, zolang we gezond zijn onze gezondheid als een gegeven te beschouwen en er van uit te gaan dat we oud worden en dus voorlopig nog niet hoeven na te denken over de dood. Wat die verpleegster het meest verwonderde, was dat we eigenlijk ons nooit afvragen of we voldoende stilstaan bij wat ons echt gelukkig maakt. Meestal zit je in een tredmolen en doe je wat je nu eenmaal altijd gedaan hebt, of wat je vrienden of familie doen.
Zij kwam tot de volgende 5 keuzes, waar de mensen het meeste spijt van hadden:
- Ik wou dat ik mezelf had toegestaan om gelukkiger te zijn. Geluk is een keuze, niet een gevolg. Het komt niet vanzelf naar je toe, het kan alleen van jou zelf komen. Niet altijd wachten tot iets voorbij is en dat het dan beter zal gaan, nee, nu direct genieten van het moment.
- Ik wou dat ik meer met mijn vrienden in contact was gebleven. We zijn de hele dag bezig, druk, druk, druk. Met ons werk, onze sport etc. uiteindelijk gaat het toch allemaal om relaties en liefde voor elkaar.
- Ik wou dat ik de moed had gehad om mijn gevoelens te uiten. Meestal houden we onze gevoelens, ons ongenoegen voor ons zelf. Om de lieve vrede te bewaren bijvoorbeeld of omdat je bang bent, dat het escaleert of dat je iemand of iets verliest door je eerlijkheid. Je bouwt dan een façade op en onderdrukt jezelf. Neem het risico en spreek uit wat je vind. Waarschijnlijk geeft dat inderdaad problemen, maar is het de moeite toch waard. Ook als je besluit om je relatie op te geven. Uiteindelijk ben je dan trouw aan jezelf.
- Ik wou dat ik niet zo hard gewerkt had. Iedere kostwinner kent het gevoel, dat hij achteraf meer tijd met zijn/haar kinderen, vrienden, familie had willen doorbrengen, maar zich toch liet meeslepen in de carrièrejacht. Het blijkt dat vrijwel iedere patiënt spijt had van het te veel met zijn werk bezig zijn.
- Het laatste en meest genoemde betreurde was: Ik wou dat ik de moed had om een leven te leiden, trouw aan mijzelf in plaats van het leven, dat anderen (ouders, familie, leerkrachten etc) van me verwachtten.
Zij geeft tenslotte in haar video acht tips om ons te helpen bij een voller leven:
- Laat je geliefden weten dat je van ze houdt
- Besef hoe jij wordt gewaardeerd door de mensen dicht bij je. Neem dat niet als vanzelfsprekend aan
- Neem eens wat risico. Experimenteer eens wat. Dat geeft je nieuwe ervaringen en inzichten
- Ga niet piekeren over “wat als”, “wat had moeten gebeuren” Leer van je fouten en zie ze als een opstapje voor een voller leven
- Wees vanaf vandaag jezelf. Omarm je zelf en geniet van je persoonlijke drijfveren. Waardeer jezelf
- Doe mee met anderen en blijf niet alleen aan de kant staan als waarnemer. Anders mis je zoveel ervaringen. Er is altijd wel een excuus om je er buiten te houden, maar doe gewoon mee. Ook buiten je comfortzone
- Wees aardig voor anderen
- Neem het leven niet zo serieus en zeker niet zaken waar je toch geen controle over hebt.
Laten we proberen om vanaf nu meer trouw aan ons zelf te zijn en onze dromen te realiseren. Als onze gezondheid gaan verliezen, dan is het waarschijnlijk te laat. Ik zelf begin alvast met tip 8: neem het leven niet zo serieus (en dus ook niet mijn speech)!
Voor wie de video zelf wil zien: https://youtu.be/aARARpEA5Kw
Hierna werd ons diner in 7 gangen uitgeserveerd. De gerechten en drankjes waren allemaal voortreffelijk en de bediening zeer vriendelijk. Maar niet alleen het diner zelf zorgde voor de perfecte sfeer, ook onze zangeres, Kaily van Starrenburg uit Soest, zong de sterren van de hemel met haar helemaal op ons afgestemde repertoire. Tegen het einde van de avond was de sfeer dan ook opperbest en werd er volop gedanst. Zowaar ook foxtrot, twist en jive.
Het was dus een hele mooie avond met allemaal leuke mensen waar we nog met veel plezier op kunnen terugkijken. En ik wil weer op dansles!
Harold van Bourgondiën, voorzitter
